De ferry komt achter de landtong vandaan en vaart langzaam de haven in. Zodra het schip is aangemeerd, gaat de klep open. Veertig jaar valt weg. Bevrijding, verwachting en de overtuiging dat hij nooit terug zou keren rolt hem tegemoet.
Het gevoel uit die tijd brengt zijn verdoofde binnenste tot leven en laat de wond van het verlies opnieuw schrijnen.

Getekend door het leven keert Dough terug naar het eiland waarvan hij als jongeman bezwoer dat hij er nooit meer een voet op zou zetten. Zijn vader ligt op sterven, tijd om zijn plek als Laird van de Hebridensmaragd over te nemen. De gevoelens van de eilanders zijn gemengd: houden zijn woorden daadwerkelijk een betere toekomst voor het eiland in?

“Je voelt de wind bijna over je wangen strijken en proeft de zilte lucht van de zee als Marceline verhaalt over de kusten van Ierland of Schotland.” – Margareth Hillebrandt, auteur