Als je mij, Emilie Acronius, vorig jaar had gezegd dat ik in de gevangenis zou zitten, zou ik je voor gek hebben verklaard. Als je me dan ook nog zei dat dit kwam door mijn zus die plotseling uit de dood is opgestaan, zou ik niet meer bijkomen van het lachen. Maar kijk. Hier zit ik dan. Het lachen is me stilaan vergaan, en ik ben ervan overtuigd dat ik degene ben die gek is geworden.

Eenzame opsluiting doet wat met een mens. Het brengt veel in je naar boven. Waanzin, maar ook vechtlust. Dus ik ga vechten.
Tegen de corrupte structuren die ons land in stand houden.
Tegen het koninkrijk dat ik altijd zo lief had.
Misschien dat ik dan eindelijk de liefde voor mezelf weer kan vinden.